আপোন ডি. আৰ. কলেজৰ বুকুত স্মৃতিৰ সৰাপাত বুটলিঃ

প্ৰায় চাৰে পাঁচ বছৰৰ মূৰত আজি মোৰ মৰমৰ কলেজখনলৈ গ'লো। গেটখনত ভৰি দিয়েই মনটো অজান পুলকেৰে ভৰি পৰিল। যেন প্ৰথম কলেজলৈ অহাৰ দিনটো ঘূৰি আহিছে। এফালৰ পৰা চাই গ'লো Chemistry-Botany-Zoology Department, Higher Secondaryৰ ৰুমদুটা, Administrative Building, সৰস্বতী পূজাত লুচী খোৱা ৫ নং ৰূমটো, College Electionৰ counting কৰা ৰূমটো, কাবাদী খেলা Girls Commonৰূমৰ সন্মুখৰ ফিল্ডখন, "মমতাৰ চিঠি" কাব্যনাট প্ৰেকটিচ্ কৰা হীৰক জয়ন্তী ভৱনটো ইত্যাদি ইত্যাদি। চাই চাই গৈ আছো আৰু মনটো কিবা এটা ভৰি আহিছে ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে। ইয়াত পাৰ কৰা প্ৰতিটো মুহূৰ্ত চকুৰ আগত জীৱিত হৈ উঠিল। এইযেন চাইকেল ষ্টেণ্ডত উৎপাত কৰি থকা আমাৰে লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীখিনি, সেই নিৰ্দ্দিষ্ট একেচিয়াজোপাৰ তলত Electionৰ আলোচনা কৰা দাদাহঁত, Administrative Building ৰ সন্মুখৰ ফিল্ডখনত গান-কবিতাৰ কথা পতা দাদা-বা-বন্ধু-বান্ধৱীহঁতসকলোকে যেন মোৰ চকুৰ সন্মুখত বহি আহে। এই যেন চিঞঁৰি দিলেই হাতখন দাঙি মোক মাতিব।

এইখনেই সেইখন কলেজ যি মোক হিয়া উজাৰি দিছে, কোনো কৃপণালি নকৰাকৈ। এইখনেই সেইখন কলেজ যাৰ পৰা বৈ আহিছিল টুকুৰাটুকুৰ কবিতাবোৰ মোৰ বুকুলৈ, ভালপোৱাৰ সুবাসবোৰ উৰি আহিছিল, সপোনবোৰ সেউজীয়া হ'বলৈ ধৰিছিল ইয়াতেই। H2S ৰ গোন্ধৰ মাজতো মৰমবোৰ বিয়পিবলৈ অসুবিধা হোৱা নাছিল। এইখনেই সেইখন কলেজ যি মোক এবুকু বিষাদৰ মাজতো হাঁহিবলৈ শিকাইছিল।
ডি. আৰ. কলেজ, এক নষ্টালজিয়া, কাকো পাহৰিব নোৱাৰি, প্ৰতিগৰাকী শিক্ষাগুৰু, ইয়াত লগপোৱা সকলো দেৱৰাজীয়ান আৰু ইয়াৰ বুকুত শিপাই থকা অনুভৱবোৰ....!!!!
(ডি. আৰ. কলেজ পৰিয়ালৰ প্ৰতিজন সদস্যৰ হাতত। )