মানুহজনৰ এটা কলম আছিল
কলমটো তৰোৱালতকৈও তীক্ষ্ণ,
বন্দুকৰ গুলিতকৈও দ্ৰুতবেগী আছিল
কলমটোৰে তেওঁ
নিজৰ মানুহবোৰৰ কথা লিখিছিল
কলমটোৰে তেওঁ মানুহবোৰৰ
অধিকাৰৰ কথা লিখিছিল
কলমটোৰে তেওঁ নিজৰ মানুহৰ
তেজপীয়াবোৰৰ স্কেচ আঁকিছিল
কলমটোৰে তেওঁ তেজপীয়া মাৰিবলৈ
বিহ দি নিজৰে মানুহ মৰাবোৰৰ কথা লিখিছিল
মানুহজনে লিখা সঁচা কথাবোৰে
কাৰোবাক তৰোৱালহৈ কাটিছিল
কাৰোবাক বন্দুকৰ গুলিহৈ মাৰিছিল
সেয়ে তেওঁক এদিন গুলিৰে থকাসৰকা কৰা হৈছিল
তেওঁ যিবোৰ নিজৰ মানুহৰ কথা লিখিছিল
সিহঁতি মাথো চাই থাকিল নিৰ্বিকাৰ অসহায় হৈ
তেওঁ লিখা লেখাবোৰ পিছে আজিও থাকি গ'ল
লেখাবোৰ চুচি-মাজি আজিও অস্ত্ৰ সাজে
তেওঁ কোৱা স্বনিয়ন্ত্ৰণৰ অধিকাৰৰ বাবে যুঁজিবলৈ
আজিৰ প্ৰজন্মই সেই অস্ত্ৰত শান দিয়ে
হয়, মূৰ তুলি কথা কোৱা সেই মানুহজনৰ নাম
পৰাগ কুমাৰ দাস আছিল।
১৭ মে' ২০১৮
No comments:
Post a Comment